Petro i Maria volal vojaĝati k ina kraino vo svobodaveremo. Oni rešal hodati k Italio, krasa kraino so ninova gorodi i ina krasaĵi. Oni jesal šasa:

– De jesem moj odežaĵo? – ona prošal.

– Mi ne forgesumu sonesati ta knigo dla učati Rusanto. Mi mogumu komencati uže vo ta vagonaro.

– Vo ta vagonaro mi ničevonu delumu, kara Petro. Mi jezdumu čerez avto. Ja imem sekreto: moj bogata onklo Bonifacio plenumal moj želao i daval ko mi svoj avto dla koriso. Ono uže stojem pered ta domo.

– No ja dožem kazati…

– Ničevo kazajte, karulo, mi zasidajte vo ta avto i jezdajte k Italio.

Petro i Maria sidal vo ta avto. Takže ta odežaĵi jesal vo ta avto. No oni ješo sidanial i čekal.

– Itak, karulo – ona kazal – počemu mi ne zajezdem?

– Karuliňo, takže ja imem sekreto. Ja jezdovumu bi ta avtonu, no ja ne znem. Ja nikoda učal eto.